Het moment dat ik me besef dat ik het Noorderlicht al gezien heb, zonder dat ik wist dat dat het Noorderlicht was. Nou, dat was dus vanochtend. Ik zag een prachtige foto van roze lichtstrepen en -golven aan de sterrenhemel. Hé, dat heb ik een tijd geleden ook gezien, dacht ik. Het was in de auto op weg naar huis. Betoverend was het licht. Het speelde in de donkerte van de nacht met de sterren om haar heen en door haar heen. Ik wist niet wat deze prachtige lichtdans was. Ik had het niet eerder gezien. Mijn rationele brein zocht naar een verklaring. Misschien waren het de LED-lampen van de afdeling Horticulture van Philips. Roze lampen die beter zijn voor het groeiproces van de planten in kassen en beter voor het milieu omdat deze kleur minder belastend is voor dieren en minder lichtvervuiling geeft. Die kassen zouden vast dit roze licht de lucht insturen. Ik was niet geheel overtuigd van deze verklaring, maar kon niets beters bedenken. Daarmee liet ik het verklaren los en kon ik terugkeren naar het enkel genieten van dit wonderbaarlijke schijnsel.
Vanochtend was daar ineens dat roze lichtspel aan de heldere nachthemel vastgelegd op de gevoelige plaat. Daarbij stond de verhelderende tekst dat het Noorderlicht gisteravond in delen van Nederland te zien was geweest.
Even waren er geen gedachten. Even was er enkel een ademloze pauze in heel mijn wezen. Een soort kortsluiting van ongeloof en geloof, van verwondering en ontnuchtering. Het Noorderlicht waar ik al zo lang naar toe wil. Naar het ijskoude Lapland om daar samen met de Sami op zoektocht te gaan naar dit prachtige natuurverschijnsel. Ik heb de reis uitgesteld. De gedachten aan de kou weerhielden mij om een ticket te kopen naar de Noorderzon.
Nu ineens vanuit het niets is één van mijn hoogst geplaatste must do’s op mijn Bucketlist doorgestreept. Een hele dikke zwarte houtskoolstreep er doorheen. Hoe voelt dit? Enerzijds is er de opwinding dat ik mijn Noorderlicht al gezien heb, anderzijds is er de teleurstelling. Waardoor ontstaat deze teleurstelling? Het was een magisch moment geweest in de auto. Ik heb er een hele snelweg naar gekeken. Ik heb er van genoten. En ze was er in het roze. Dat is veel meer mijn kleur dan groen. Was het nog mooier geweest als ik het me had gerealiseerd? Had het kunnen benoemen waarde toegevoegd? Misschien wel, misschien niet. Ik zal het niet weten, want ik kan het niet opnieuw beleven. Het moment is voorbij. Is dat de teleurstelling?
Eigenlijk is het juist wel mooier zoals het gegaan is. Nu heb ik twee keer kunnen genieten van de eerste keer dat ik het Noorderlicht heb gezien. De eerste keer was er de pure magie van iets dat ontstond in het moment. Geen naam, geen verklaring. Slechts enkel het roze lichtspel aan de zwarte sterrenhemel dat mij verwonderde door haar schoonheid.
De tweede keer het ademloze moment van de herkenning en realisatie dat ik mijn Noorderlicht al had gezien en mijn wens was vervuld zonder ervoor naar Lapland te hoeven gaan. Zonder er een speciale reis van te maken. Zij had mij gevonden op mijn reis in de donkere nacht naar huis. Zij had het juiste moment gekozen om mijn wens te vervullen. Nu ik het zo schrijf ervaar ik rust en ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Moeder Natuur geeft wanneer zij wil geven.
Reactie plaatsen
Reacties