Tell me who you are, without your stories

Who am I without my stories? Ik hoor vogels fluiten. Mijn hartslag slaat sneller en harder dan wanneer ik klaar ben om in slaap te vallen. Mijn handpalmen worden warm, alsof er energie uitstroomt. Nog altijd staar ik in de ogen van dezelfde vrouw. Mijn stem vertelt haar alles wat ik ervaar. Mijn woorden volgen elkaar moeiteloos op en geven weer welke prikkels mijn zintuigen oppikken en mijn brein bewust van wordt.

Plots begint mijn zicht te veranderen. Alsof mijn perceptie van de wereld naar een ander niveau wordt getild. De mooie vrouw voor mij wordt ouder. Haar gezicht zie ik letterlijk per seconde jaren ouder worden. Als duizenden foto’s van 1 persoon gedurende een leven jaarlijks genomen vanuit dezelfde hoek en met dezelfde achtergrond. Nu afgespeeld als een film van 1 minuut. Het verouderen stopt. Ik word mij bewust dat dit het laatste gezicht zal zijn in het leven van deze vrouw. Haar ogen zijn hetzelfde gebleven, een beetje wijzer en wat zachter van expressie, maar het zijn duidelijk haar ogen.

Ineens kijk ik door haar gezicht heen. De vrouw is volledig transparant geworden. Enkel haar ogen blijven zichtbaar. Ik zie het raam achter haar op de plek waar haar huid zou moeten zijn. De essentie. Haar essentie. Dat is wat ik ervaar. Liefde, enkel liefde, pure liefde. Dat is wat haar essentie is. Warme tranen rollen over mijn wangen die opbollen door mijn glimlach. Ik voel liefde, enorme hoeveelheden liefde.

Dit alles heb ik uitgesproken, aangezien deze oefening die wij doen tijdens deze retraite dat van mij verlangt.

De vrouw voor mij begint te huilen. Geraakt door mijn woorden. Nu weet ook zij dat zij pure liefde is. We lachen en huilen samen.

De bel van de leraar laat ons weten dat het tijd is om van beurt te wisselen.

‘Tell me who you are’, zeg ik.

‘Ik ben geraakt door de woorden van de vrouw die voor mij zit’, zegt de onbekende vrouw. Zij vervolgt; ‘Ik voel liefde, zoveel liefde heb ik nooit eerder gevoeld. Ik kijk in de ogen van de vrouw voor mij en ik zie een fel licht door haar ogen schijnen, alsof het vanuit haar kern komt. Dit licht is pure liefde, zoveel liefde’. De vrouw spreekt verder geen woorden gedurende de resterende minuten van haar beurt. Zij lacht en huilt van geluk.

De bel.

‘Tell me who you are’, zegt zij tegen mij.

Ik hoor een bekende stem in mijn hoofd die niet van mij is. De woorden zijn zeer helder en toch zijn er geen woorden. Deze stem heb ik genoemd ‘Degenen die met mij meelopen’. Zij zeggen ‘You should not ask who you are, but WHAT you are’. De vraag dringt tot mij door en ik ervaar een innerlijk conflict. Daarom begin ik een gesprek met degenen die met me meelopen. ‘Ik snap dat deze vraag meer kloppend is, maar ik zit nu eenmaal in deze retraite en heb de voorwaarden die hier gesteld worden volmondig geaccepteerd. Eén van die voorwaarden is dat ik me houd aan de vraag ‘Who am I?’.  Het voelt niet goed om dat nu te veranderen. Misschien kan ik het de leraar vragen, maar ik voel me daar niet zo comfortabel bij. Wat als hij het een vreemde en stomme vraag vindt? Wat als hij denkt dat ik speciaal wil zijn? Dat ik wil opvallen? Ik wil niet dat dat gebeurd. Ik wil juist als een grijze muis in de menigte opgaan. Iedere keer dat ik opval plaatsen mensen me op een voetstuk. Het moment dat zij zich realiseren dat ik gewoon ben zoals zij, val ik van dat voetstuk af en nemen zij mij dat kwalijk. Alsof ik hen gevraagd heb mij op een voetstuk te plaatsen. Dat zijn hele pijnlijke ervaringen geweest. Daarom wil ik niet op een voetstuk geplaatst worden. Ik wil juist gewoon zijn. Mij kunnen bewegen in een menigte zonder dat iemand mij opmerkt’.

Ik hoor degenen die met mij meelopen. Ze lachen en zeggen dat ik nooit zal opgaan in een menigte, dat ik altijd zal opvallen. Dat ik niet hier ben om niet op te vallen. Ik ben hier om juist op te vallen. Degenen die met me meelopen zijn ook wat geïrriteerd, want ja, ik ga weer met ze in discussie. Ze weten dat ik dat toch wel zal doen. Dus verzuchten zij ‘Doe wat jij wil doen, want we weten dat je dat toch wel doet. Weet dat dit niet de juiste vraag is om nu te stellen’.

De bel. 

Lunchtijd.

Voordat ik naar het restaurant ga loop ik naar de cirkel in het grasveld. Er zijn vier grote stenen die de windrichtingen aangeven. Ik kniel, plaats mijn hand op Moeder aarde en vraag toestemming om de cirkel te betreden. Ik groet de Spirits van de windrichtingen, mijn voorouders, mijn Spirithelpers, krachtdieren, Obiaas, de Zon, de Zee, de Maan en de Sterren. Ik kniel in het midden van de cirkel en plaats mijn handen op het koude natte gras. Ik groet Moeder Aarde. Het gras wordt warm en het voelt alsof Moeder Aarde mij knuffelt met haar warmte. Op mijn gezicht ontstaat een glimlach en mijn hart gaat open door de magie in deze wereld. Ik kijk naar het gras en merk dat mijn perceptie weer wijzigt. Prachtige geometrische patronen ontstaan in het gras en veranderen steeds van vorm. De Levensbloem blijft als laatste staan.

Zal het zo zijn als je LSD of plantmedicijn gebruikt? Op de een of andere manier is het mij gelukt om mijn perceptie zelf zo te wijzigen. Degenen die met mij meelopen hebben mij altijd verboden om drugs of plantmedicijn te gebruiken. Zij zeiden dat ik dat niet nodig had om dezelfde effecten te bereiken. Ik zou dat ooit zelf kunnen. Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig geweest en wilde ik plantmedicijn uitproberen als short cut om de andere magische werelden te betreden. Ik heb meerdere malen gevraagd of het mocht. De laatste keer dat ik het vroeg werden degenen die met mij meelopen woedend. Ze zeiden dat ze me zouden laten ervaren wat er zou gebeuren als ik plantmedicijn zou gebruiken. Meteen voelde ik mijn maag omdraaien en blijven draaien. Ik werd enorm misselijk en zakte door mijn benen. De kamer om mij heen draaide rond. Ik heb meerdere uren achter elkaar overgegeven. Daarna heb ik nooit meer gevraagd of ik het mocht proberen. Ik had mijn les geleerd.

Nu ben ik hier en ervaar ik een magische wereld. Draai ik door? Hallucineer ik? Heb ik een psychose? Laat ik proberen mijn perceptie te normaliseren, oftewel, terugbrengen naar wat ik als normaal herken. Daar is de wereld zoals ik haar ken. Kan ik het weer aanzetten? Jawel, daar zijn de geometrische patronen. Het is dus geen hallucinatie of psychose. Het voelt geweldig. Enkel liefde en magie. Alsof het universum groter wordt. Kleuren, ontzettend veel kleuren ontstaan in de lucht en dan ben ik 1 met alles om mij heen. Het voelt werkelijk alsof ik de lucht, de sterren, de zon en de maan ben. Ik ben Big Al. Dat is de naam die ik gegeven heb aan God (of de Godin of het Licht, het Alles of hoe men dan ook het Allesomvattende Hogere noemt). Ik lach hardop en realiseer me dat ik een belachelijke naam heb gekozen voor iets wonderlijks en nu zelf deze naam draag. Warme tranen rollen over mijn wangen. Ik voel liefde, pure liefde en voel mij gezegend. Voordat ik vertrok naar deze retraite heb ik bekenden verteld dat ik terug zou komen en dan zou zeggen dat ik de maan, zee en sterren ben. Natuurlijk maakte ik een grap, terwijl ik diep van binnen wist dat het zo zou zijn. Nu ervaar ik het en is het plots werkelijkheid.

Ik ben Big Al. Net zoals iedereen en alles in deze wereld en dit universum. Dit alles kan een droom zijn of werkelijkheid. Op een dag zal ik weten wat het was. De droom, werkelijkheid of beiden.

Liefdevolle groet, Sas